Pałac w Sułowie został wzniesiony w 1680 r. jako siedziba hrabiowskiego rodu Burghausów. Trójkondygnacyjna, trzytraktowa budowla założona została na planie prostokąta, z niewielkim ryzalitem na osi. Nakryta jest czterospadowym, łamanym dachem. Pomimo wielokrotnie przeprowadzanych przebudów, wystrój wnętrz oraz elementy zewnętrzne noszą ślady wczesnego baroku. Zachował się również rokokowy piec kaflowy z 2. połowy XVIII w. Rezydencja modernizowana była w XIX w. Przypałacowy, okazały park został założony w 1775 r. z inicjatywy Johana Sylviusa von Burghausa. Atrakcją parku był drewniany domek – pustelnia z drewnianą, naturalnej wielkości rzeźbą przedstawiającą mnicha – brata Laurenzo pochylonego nad Biblią (obecnie rzeźba znajduje się w jednym z warszawskich muzeów). W 1817 r., po śmierci Sylviusa – ostatniego z sułowskiej linii Burghausów, pałac odziedziczyła jego córka Julia. W 1821 r. budowlę przejął hrabiowski rod von Schweinitz – Krein, w którego rękach pałac pozostał do 1945 r. Wedle wspomnień Friedricha Carla Schweinitza, który w 1945 r. opuszczał pałac jako dziecko, w południowej części parku znajdował się kort tenisowy, a obmurowana sadzawka była piękną fontanną, w której wgłębieniu pływały kolorowe, egzotyczne ryby (po wybuchu wojny, w celach konsumpcyjnych, zaczęto tam trzymać karpie). Ostatnim właścicielem zabytku przed wojną był królewsko-pruski rotmistrz, hrabia Friedrich Schweinitz-Krein. Po II wojnie światowej łódzkie zakłady włókiennicze założyły w budynku ośrodek kolonijny dla dzieci swoich pracowników. W latach 1964–1965 obiekt był restaurowany. Po zmianie ustroju kompleks przejęła gmina, która wystawiła pałac na sprzedaż.
Obecnie pałac w Sułowie znajduje się w rękach polsko-włoskiej spółki Polish Hunting 3. Obiekt oglądać można tylko z zewnątrz. Od frontu znajdują się szerokie, ozdobne schody, wiodące do portalu. Pałac otacza jedenastohektarowy park krajobrazowy w stylu angielskim.
