Świdnica Polska - K. par. św. Jadwigi

Kościół parafialny p.w. św. Jadwigi jest budowlą późnobarokową, został wzniesiony w 1749 r. w miejscu wcześniejszej świątyni drewnianej; w 1885 r. dobudowana została neobarokowa wieża. Kościół remontowany był w latach 1972, 1975 (pokrycie dachu kościoła ocynkowaną blachą), 1979 (remont elewacji), 1983 (remont więźby dachowej), 1992 i 1998 (wymiana pokrycia dachowego na ceramiczne).
Kościół jest orientowany, murowany z cegły i tynkowany. Korpus kościoła założony jast na planie prostokąta, z węższym, trójbocznie zamkniętym prezbiterium oraz wieżą na rzucie kwadratu od strony zachodniej. Korpus nakryty ceramicznym dachem dwuspadowym, niższe prezbiterium – dachem wielospadowym; w narożu korpusu i prezbiterium – zakrystia; od strony zachodniej bryła kościoła rozczłonkowana jest trójkondygnacyjną wieżą nakrytą cebulastym hełmem krytym blachą, z kulą i krzyżem. Elewacje artykułowane są ramową dekoracją tynkową, elewacje wieży – gzymsami międzykondygnacyjnymi oraz gzymsem wieńczącym. Okna zamknięte łukiem pełnym ujęte są w płaskie, uszakowi opaski. Portal główny w zachodniej elewacji wieży, zamknięty nadwieszonym łukiem pełnym w formie tynkowej opaski z uszakami. Wnętrze świątyni salowe, z nawą nakrytą sufitem z fasetą i stiukową dekoracją ramową. z wydzielonym niższym i węższym prezbiterium nakrytym kolebką z lunetami; przylegająca od północy do prezbiterium zakrystia na planie prostokąta, kryta sklepieniem krzyżowym.
Najważniejsze elementy wyposażenia: późnobarokowy i neobarokowy ołtarz główny, ok. 1750 r., ok. 1890 r. z obrazami „Wizja św. Jadwigi Śląskiej” i „Św. Jan Nepomucen”; tabernakulum, ok. 1890 r.; północny ołtarz boczny p.w. św. Apolonii, ok. 1700 r., 1750 r., ok. 1885 r. z obrazami: „Męczeństwo św. Apolonii” autorstwa Michaela L. Willmanna z ok. 1700 r. oraz „Św. Apolonia” w zwieńczeniu; południowy ołtarz boczny p.w. „Vir Dolorum”, ok. 1700 r., ok. 1750 r., 1936 r., z obrazem głównym autorstwa szkoły Michaela Willmanna z ok. 1700 r. oraz „Wypędzenie z raju Adama i Ewy” autorstwa Maxa Raucha z 1936 r..; ambona późnobarokowa, ok. 1750 r.; chrzcielnica, ok. 1885 r.; 14 Stacji Drogi Krzyżowej, ok. 1895 r.; barokowy dzwon, 1757 r. Na zewn. Wsch. Ścianie kościoła nagrobek proboszcza Franza Hoffmanna (1819-93).