Kościół parafialny pw. Matki Boskiej Różańcowej. Wzniesiony w latach 1749–1754 jako ewangelicki dom modlitwy (Bethaus), z modernizowany w roku 1853, od 1946 katolicki, remontowany w latach 1968–1970, 1993–1995. Salowy, na rzucie prostokąta ze ściętymi narożami, kryty drewnianym, pozornym sklepieniem zwierciadlanym z lunetami. Elewacje dwukondygnacyjne, wieloboczny dach mansardowy. Wnętrze w stylistyce klasycystycznej, otoczone jednokondygnacyjnymi, drewnianymi emporami, od zach. – dwukondygnacyjnymi. Od wsch. wolnostojąca, kwadratowa wieża (z roku 1853), wyżej ośmioboczna, zwieńczona hełmem latarniowym z prześwitem, połączona kamiennym, arkadowym pomostem z kościołem na wysokości jego dachu. — Jednorodne rokokowe wyposażenie (z około połowy XVIII w.): ołtarz główny (od 1963 roku ustawiony po stronie zach.), ambona, chrzcielnica, prospekt organowy.
opracował dr hab. Piotr Oszczanowski
