Piotrowice Średzkie - K. ewangelicki (Bethaus)

Kościół wzniesiony w 1832 r., poświęcony został 20 października 1833 r. Zastąpił wcześniejszy zbór (Bethaus) z 1743 r., który rozebrano w 1830 r. jako grożący zawaleniem z powodu wielokrotnego podmywania przez młynówkę, odnogę Strzegomki. Pierwotny zbór usytuowany był przy drodze wiejskiej prowadzącej do Kątów Wrocławskich, w płn.-wsch. części wsi, na obszarze pomiędzy obecnymi domami mieszkalnymi nr 46, a 47. Znany z rysunku F.B. Wernera był II-kondygnacyjnym budynkiem krytym dachem mansardowym, z nieregularnym układem osi w fasadzie oraz trzema prostokątnymi otworami drzwiowymi w przyziemiu i boniami ujmującymi naroża. Wybudowano go w zwartej zabudowie, od wsch. przylegał do niego dom pastora, od zach. trzy inne II-kondygnacyjne domy z ozdobnymi szczytami.
Do nowo wzniesionej świątyni przeniesiono z wcześniejszego zboru ambonę, chrzcielnicę i ławki, które ustawiono na emporach. W 1840 r. na pylonach ujmujących fasadę i na jej szczycie, umieszczono rodzaj metalowych sygnaturek, w których zawieszono trzy dzwony odlane przez Klagemanna z Wrocławia i poświęcone w 1841 r. (obecnie dzwony te znajdują się w Krumbach w Szwabii). Budowla utrzymana w stylu arkadowym (Rundbogenstil), wykazuje dużą zbieżność form z dawnym kościołem ewangelickim w Kątach Wrocławskich, zrealizowanym w l. 1833-36 wg projektu K. F. Schinkla. Po 1945 r. kościół służył za skład mebli i magazyn, obecnie nieużytkowany.
Murowany z cegły, tynkowany, na planie prostokąta, salowy, kryty dwuspadowym dachem, z fasadą ujętą rodzajem wysmukłych pylonów. Wnętrze nakryte kolebą, z emporami i pierwotnie ołtarzem ambonowym (Kanzelaltar) – obecnie nie zachowanym, podobnie jak pozostałe elementy wyposażenia.
W 1965 r. Muzeum Śląskie we Wrocławiu przejęło z kościoła do konserwacji i czasowej ekspozycji pięć rzeźb figuralnych oraz ornamentów drewnianych.