Ruiny zamku położonego na wzgórzu nad Kaczawą (Wielisławka). Zamek powstał zapewne w XIV w. Zbudowano go z porfiru, na nieregularnym planie. Został zburzony prawdopodobnie już w XV w. jako siedziba rycerzy trudniących się rozbojem. Pozostały po nim fragmenty murów.
Z tablicy informacyjnej – pozostałości w postaci murów o wys. 1,5–2 m o wymiarach 60x60 m – zamku z XIII–XV w. W XIX w. aż do 1945 r. działała tu gospoda turystyczna z 20 miejscami noclegowymi. Teren był urządzony turystycznie i rekreacyjnie. Był to doskonały punkt widokowy. Widoczny jest częściowo zasypany szyb – tunel – sztolnia. Aktualnie punkt widokowy prezentuje w kierunku zachodnim – Ostrzycę, Sokołowskie Wzgórza; w kierunku pd.-zach. – masyw Okola, Gackowej, Skopca i Miłka, a także Rów Świerzawy.
ZS – na samym szczycie Wielisławki, powyżej ważnego traktu z Bolkowa i Jeleniej Góry do Złotoryi i Legnicy. Najpierw powstał gród datowany na XII i XIII w. (archeologia). W XIII lub XIV w., w sąsiedztwie grodu, na zachodnim szczycie Wielisławki, powstał murowany zamek. Brak na jego temat źródeł pisanych. Według tradycji, po wojnach husyckich, zamek stał się siedzibą „Raubritterów” i został w połowie wieku XV zburzony. Wejście na górny zamek wiodło od południa, pod osłoną niewielkiej baszty. Głęboka cysterna na woda. Od wsch. i pd. zamek otoczony jest wałem i fosą.
W 1837 r. niejaki Hapel – właściciel dolnego majątku rycerskiego w Sędziszowej – sfinansował budowę restauracji i ją wydzierżawiał. Obiekt – budynek o konstrukcji szkieletowej – stanął po zachodniej stronie zamku, tuż przy kutej w skale fosie. Nadbudowano też pozostałości baszty, tworząc drugi, pomocniczy budynek, określany jako Pavillon. Nieco później budynek w pozostałościach baszty zaadaptowano na schronisko młodzieżowe, które po I wojnie światowej dysponowało 36 miejscami noclegowymi. Po II wojnie oba budynki został rozebrane. Obecnie zachowane wyłącznie fundamenty budynku gospody i pozostałości przyległego tarasu "nałożone" na relikty zamku.
opracował dr hab. Piotr Oszczanowski
